Deze week begon met mijn reis terug vanuit Byron Bay. Na maandag de hele dag in de bus gezeten te hebben, kwam ik thuis met het nieuws dat één van mijn stagebegeleiders een scheur in zijn patellapees had opgelopen en deze week niet naar werk kon komen. Ik loop met deze stagebegeleider mee op dinsdag en vrijdag, omdat Peter dan niet werkt, dus de eerste dag dat ik terug op stage zou komen zou gelijk een beetje anders lopen. Uiteindelijk was alles wat betreft dat probleem goed opgevangen, maar in de ochtend merkte ik al dat ik me niet helemaal lekker voelde en dat werd vanaf dat moment alleen maar erger. Ik liep toen mee met een collega die 37 weken zwanger is (en eind deze week dan ook met zwangerschapsverlof ging), dus het leek me niet heel verstandig om met haar te blijven meelopen. De middag was gelukkig toch niet heel erg essentieel die dag, dus ik ben maar naar huis gegaan om uit te zieken. Helaas was het de dag erna nog erger, maar ik wou toch proberen om naar stage te gaan. Peter zei dat het wel vaker voorkwam dat mensen die uit Byron Bay terugkwamen een verkoudheid meenamen, aangezien het daar toch een beetje koeler is. Anyway, veel tijd om ziek te zijn had ik niet, want het was een drukke dag en er moest hard gewerkt worden! Pete had van alles voor me in petto, en was dan ook niet terughoudend in het van mij op de proef stellen. Gelukkig ben ik de dag goed doorgekomen en na een fijn avondmaal en genoeg slaap voelde ik me de dag erna alweer veel beter. Ik denk dat mijn “Byron Bay Fever” kort maar krachtig was.

Doordat mijn andere stagebegeleider nu geblesseerd is, zijn er wat veranderingen in de praktijk. Zoals ik hierboven al noemde is een andere collega ook met zwangerschapsverlof, en nog een andere collega (die tevens ook de stagebegeleider van een andere stagaire is) is deze week ook op vakantie gegaan voor tien dagen. De afwezigheid van deze laatste twee collega’s was uiteraard gepland en daarvoor was alles geregeld, maar nu mijn stagebegeleider niet kan werken de aankomende weken, was er toch een beetje een crisis. We zijn in totaal met drie stagaires en als alle fysiotherapeuten er zijn, zijn ze met zijn zessen, dus het is soms even puzzelen hoe het opgelost gaat worden, aangezien er nu nog maar drie fysio’s over zijn, en niet alle fysiotherapeuten werken alle dagen. Er is een plan gemaakt voor de komende drie weken (want daarna is mijn stage avontuur alweer voorbij 🙁 ), dus gelukkig is het goed opgelost. Het is wel gelijk erg interessant om te zien hoe zoiets opgelost wordt! Uiteraard moeten ook de patiënten van mijn stagebegeleider opnieuw onderverdeeld worden onder de overgebleven fysio’s, maar gelukkig ken ik een aantal patiënten, dus die kan ik dan behandelen.

Door het ziek zijn heb ik deze week een beetje rustig aan gedaan en eigenlijk niet heel erg veel nieuwe dingen gedaan. Aangezien ik dit paradijs over drie weken moet verlaten, was het ook wel even fijn om een rustiger weekend te hebben, waarbij ik nog even volop van het strand kon genieten en een plan kon maken voor wat ik nog wou doen in deze laatste weken. Helaas maakt het deze blogpost er niet leuker op, maar ik beloof dat ik voor volgende keer weer wat foto’s heb :)!

Het is wel erg gek dat het over drie weken voorbij is. Natuurlijk ga ik dan nog wel vier en een halve week reizen, dus ik ben het land nog niet uit, maar ik heb zolang naar deze stage uitgekeken en nu is het alweer bijna klaar! Ik ben dan nu ook in de periode aangekomen waarbij je niet zeker weet of je bepaalde patiënten nog gaat zien, omdat ze bijvoorbeeld pas na een maand weer in de praktijk komen. Uiteraard ga ik Noosa heel erg missen vanwege het prachtige gebied, maar ik ga ook de collega’s en patiënten op mijn stage erg missen! Gelukkig heb ik nog drie weken om me mentaal voor te bereiden!